O Domingo pasado estaba deitado no sofá, moi canso de ter percorrido as
rúas do mundo na búsqueda de cousas que vos amosar, cando recibín un
juasap de Camilo Sesto. Non sei se vos teño contado que de cativos
éramos íntimos. Con él fumei os primeiros pitillos ás agachadas no
Caudillar e xuntos percorremos as praias da Barbanza para compoñer
algunhas letras que anos máis tarde se convertirían nalgúns dos “hits”
do artista (que a de “Estoy harto de rodar como una noria” saleume a
min con media area unha tarde de cuncas no Nadelas e fíxose con ela).
Tampouco lle teño rencor que é bo rapás. Ao que iba, mandoume un juasap:

– Paquiño, soy Cami. Ya tengo WhatsApp. ¿Estás?

– Hostia Sesto! Canto tempo! Por onde andas?

– Estoy en el chalet de La Aguilera.

– Pensé que te lo embargaran. ¿Y luego tú por aquí?

– Vine a pasar la Semana Santa. ¿Quedamos?

E así foi. Quedei de recollelo diante da de Teonila, alí na Ajieira, e
cando cheguei xa estaba alí todo maqueado. Montou no coche e casi me da
un parrús, pois cheiraba demasiado a Brumel (sempre quixo ser moi home
por fóra aínda que eu sabía que era máis de Chanel por dentro). Díxome
de ir ata o Son de viños e alá fomos os dous.

Estivemos tomándolle unhas e falando do que nos cambiara a vida en todo
este tempo. Xa non lembraba as moñas que enjanchaba e as historias que
me repetía unha e outra vez, como a da súa cadela Laica. Levaba moitos
anos coa fiel compañeira, pero un día patinoulle o secador das mans e
bateulle ao animal na cabeza. E alí quedou tesa como un jarabullo, a finadiña.
Non lle quixen dar moito bombo porque Camilo é moi sensiblón.

O conto da cadela levounos a falar da familia e ofreceume ir comer á
casa dunha tía paterna que vivía no Tendedeiro (ímola manter no
anonimato), e como os chiquitos abriran o apetito, non me puden
resistir e aceptei. Foi todo un acerto ir comer alí, xa que me serviu
para ofrecervos esta pequena reportaxe.  A casa non era gran cousa
pero a decoración matoume. A muller levaba moitos anos casada cun home
de mundo, e empeñouse en amosarnos algunhas das súas reliquias
históricas antes de poñernos a xantar. Sentía admiración pola porcelona, segundo entendín.

Abreunos a porta da saliña de estar e a Camilo casi lle saltan as
plumas. Alí chantado estaba un can de porcelana traído directamente de
Francia polo marido da muller. – Sácame una foto que se parece mogollón
a Laica- díxome o Sesto. E saqueilla de boa gaña. Non sabía eu que
tan fermosa peza podían encher tanto o valeiro daquela sala. Cajaba
por Yadró.

 

Cando Camilo se levantou de onda o can, casi o rebenta nun descoido. Os
chiquitos a él jixábanlle máis do normal.

Contoume a muller que foron tendencia fai moitos anos no Son, e que nos
primeiros días de Maio os veciños sacaban ás portas os animais que
tiñan. Algúns ata os levaban en procesión pola Roda abaixo. -Agora co
visio de interné perdeuse o costume-, díxome ela nostálxica a máis
non poder. Púxenlle unha man no hombreiro como sinal de afecto ante a
pérdida de semexante tradición cultural.

E falando de internet. Levounos a outro cuarto onde tiña un ordenador
de mesa cheo de metralla, que máis ben usaba o seu marido. Ela non se
levaba moi ben coas novas tecnoloxías e máis dunha vez escarallara o
ordenador enteiro, tendo que chamar ao equipo técnico de Pachuca para
que lle solucionara os problemas in situ. Amosounos un rato sen igual,
sensual e dunha beleza extrema. Contounos que o seu marido disfrutaba
máis pulsando os peitos daquel ser inerte que cos propios contidos que
lle ofrecía a fibra óptica (os do Tendedeiro foron os primeiros en
disfrutar de internet a alta velocidade. Isto non aparece na Wikipedia
pero é certo).

 

 

Eu xa non sabía se eran os chiquitos ou o cheiro a Brumel de Camilo,
pero por uns intres plantexeime decorar de novo a miña casa. Estaba moi
anticuada e o meu traballo de cazatendencias (dende que me ficharo os da Festa Hortera)
non me deixaba tempo que lle adicar. E pensei que se algún día me mudaba a vivir a Agrelo
encargaríalle ao home daquela muller un par de cans de porcelona e un
rato coma aquel. Carallo si non! Co chuliños que estaban!

A cousa non rematou alí. A muller levounos ao cuarto da plancha para
sumerxirnos aínda máis no tema da decoración. Atopámonos con outro can (tamén de porcelana),
máis expresivo e cun rematado diferente. Ollaba cara a un lado, como se
pedise a berros os mimos da dona. – Este te es más dulce que el otro.
Nos tocó en el sorteo de la cesta del Willy, ya hace años- Sen dubidalo
saquei a cámara de novo e inmortaliceino.

 

Vin un cuadro dun Pastor Alemán dunha beleza incríble. Dixéronme que se
chamaba Chulín e que sempre o tiveran colgado no recibidor. Pero como
no Tendedeiro sufrían moito de friura, levárano para alí para mantelo
san e salvo. Estaba perfecto.

 

 

Camilo xa non podía máis e preguntoulle á súa tía cando íbamos xantar.
Ao dous minutos estábamos sentados na mesa da cociña, bebendo viño e
degustando unha das especialidades da muller: pulpo a la tendedeira
(que se diferencia “do pulpo á feira” no talento dos xentilicios
sonenses). De postre deboramos un biscachón de crema que viña agochado
nunha vaixela moi glamurosa. Trouxéralla seu home de Buenos Aires e só
a sacaba a relucir os días especiais. Tampouco me puiden resistir e
pedín permiso para fotografiar tamén aquela beleza.

 

 

Rematamos fartos de viño e cantando algunha das cancións do artista,
que xa non vía a boia e non lembraba moi ben a letra de moitas delas.
Collino por un brazo e púxoseme medio parvo, pero controleino como un
bo amigo sabía facer neses casos e metino no coche para devolvelo ao
seu chalet. Se me gustara aquel reencontro, máis me gustara o gusto
exquisito daquela muller. Algunhas veces un non precisa viaxar moi
lonxe para darse conta de que o talento ás veces está máis preto do que
pensamos.

Deille as gracias a aquela muller que me tiña abraiado por ter un gusto
tan acertado. Camilo non se despediu porque iba moqueando ao meu lado.
Antes de que puidéramos arrancar, a muller fíxonos un xesto coa man e
meteuse ás presas na casa. Ao pouco tempo saiu cuns agasallo para min
(logo Camilo contoume que era moi dada a agasallar a todas aquelas
persoas que sabían apreciar o seu bo gusto). Os agasallo non me puderon
gustar máis, e xa estaba desexando mudarme a Agrelo para colgalos na
cociña. Era o cuadro de Chulín, o Pastor Alemán, e unha centola emplatada.

 

 

Agradecínllo na ialma e marchamos. A altura das Pitas Camilo pediume que parara o coche que estaba mareado e deixeino tomar o aire.

Fórache un día completiño. Gustaríame tervos contado máis, pero Camilo
marcha dentro duns días e quedei de levalo a facer trekking por Laranga e Cabanela e o tempo non me da para todo. Voltarei decontado! Ata outra seareiros!

Calleguero Hortero Viaguero por el Tendedero